Tak zwane bariery paralaksy (nachylone maski paskowe lub soczewkowe) zapewniają, że światło z poszczególnych pikseli jest skierowane w różnych kierunkach. W ten sposób widz widzi inny widok sceny każdym okiem. Dzięki tej technologii nie jest już konieczne korzystanie z pomocy takich jak okulary 3D.
Do tej pory niezależne formaty 3D były dostępne tylko dla telewizorów, ale nie mogły być używane w kinach, a tym samym dla wielu widzów. Aby zapewnić, że ta metoda działa teraz również na dużym ekranie kinowym, zespół opiera się na wielu barierach paralaksy i wykorzystuje dodatkowe lustra i soczewki. Daje to widzowi właściwy widok sceny, niezależnie od tego, gdzie znajduje się w kinie.
