Zapierające dech w piersiach kino 3D

Pamiętacie początki filmów 3D w kinach ? Jedyną fajną rzeczą były papierowe okulary, które tak chętnie zabieraliśmy do domu i tam próbowaliśmy odtworzyć dość mizerne, moim zdaniem, doznania. Tak jak w przypadku innych technologii świat poszedł naprzód, zmieniały się okulary, zmieniał się obraz. Obecnieokulary 3D tak naprawdę są tylko czynnikiem przeszkadzającym w oglądaniu. Stanowią one duży problem szczególnie w przypadku osób z wadą wzroku, muszących wspierać się okularami korekcyjnymi. Zapewne takie osoby wiedzą doskonale o czym mówię. Bez okularów korekcyjnych nie zobaczymy nic lub prawie nic natomiast nałożenie okularów na okulary powoduje dość spory dyskomfort.

Kiedy inni martwią się bólami głowy po projekcji 3D lub w jej trakcie my zastanawiamy się jak utrzymać okulary na okularach, żeby nie spadały z nosa. Najprościej więc zrezygnować z funkcji 3D, mimo iż jest ona dostępna już w prawie wszystkich projektorach i sporej ilości telewizorów.

Słowo klucz dla metody pod enigmatyczną nazwą Cinema 3D J, nad którą pracuje zespół badaczy, to Autostereoskopia. Bardzo wielu z Was zastanawia się pewnie o co chodzi i czym tak naprawdę jest to dziwne słowo. Już wyjaśniamy. Otóż Autostereoskopia jest po prostu technologią umożliwiającą oglądanie obrazu stereoskopowego czyli obrazu 3D, bez konieczności posiadania okularów 3D. W tym przypadku obraz 3D otrzymujemy przy pomocy metody bariery paralaksy – prościej mówiąc dwa obrazy są wyświetlane jednocześnie (w postaci pociętych pasków). Zapewnia to załamania światła w każdym pojedynczym pixelu w różnych kierunkach. Tak więc oglądający widzi prawym i lewym okiem inny, odpowiedni element.

Co ciekawe technologia ta nie ma być przeznaczona do oglądania filmów 3D w zaciszu domowym, wręcz przeciwnie ma ona funkcjonować na dużym kinowym ekranie! Dzięki barierze paralaksy i dodatkowym zastosowaniu kombinacji luster i soczewek widz otrzyma odpowiedni obraz obojętnie w którym miejscu sali będzie siedział.